Η κ. Ρεπούση και ο χαβάς της
Πριν από καιρό η κ. M. Ρεπούση, βασική συγγραφέας του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ δημοτικού θέλησε να αναθεωρήσει το ιστορικό παρελθόν του Μικρασιατικού Ελληνισμού με την εισαγωγή των νέων ιδεολογικών κατασκευών, αλλά και καίριων αποσιωπήσεων. Τελευταία η κ. Ρεπούση παρέλαβε επίσης τον Πόντο και το Σούλι.
Η κ. Ρεπούση ως ιστορικός, αν και όψιμη κάπως γιατί από αλλού ξεκίνησε, αγνοεί ότι από το 1998 είχε αναγνωριστεί, επισήμως και ομοφώνως από τη Βουλή των Ελλήνων η Γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών σ’ ολόκληρη τη Μικρά Ασία και ορίστηκε η 14η Σεπτεμβρίου, ως νέα Επίσημη Εθνική Επέτειος.
Καθώς επίσης αγνοεί και το γεγονός ότι η Γενοκτονία των Ποντίων είχε αναγνωριστεί επισήμως ομόφωνα από τη Βουλή των Ελλήνων από το 1994 και είχε θεσπιστεί και επίσημη Ημέρα Μνήμης η 19η Μαΐου.
Αγνοεί, τέλος, την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2006 με την οποία η Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο αναγνωρίστηκε μαζί μ’ αυτήν των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Βεβαίως αυτές οι αναγνωρίσεις δεν έγιναν αυθαίρετα. Προηγήθηκαν μελέτες, εκτιμήσεις και εκθέσεις ιστορικών κύρους. Περισσότερο όμως μέτρησαν, προφανώς και για αυτές τις μελέτες, οι χιλιάδες μαρτυρίες από τους Μάρτυρες αυτών των γενοκτονιών και οι μέχρι σήμερα ολοζώντανες αποτρόπαιες μνήμες τους. Οπότε γιατί χρειάζεται να έχουμε ιστορικά συμπεράσματα περί του αντιθέτου, τη στιγμή που έχουμε ως ζώσα ιστορική μαρτυρία τους ανθρώπους που βίωσαν οι ίδιοι ή οι γονείς τους αυτά τα γεγονότα;
Επειδή όμως η επιστήμη στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο δεν ζει υπό καθεστώς μεσαιωνικό, ο καθένας επιστήμονας μπορεί να λέει τα δικά του, πάντα βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι από τα όσα υποστηρίζει κρίνεται. Είναι άλλο όμως να λες ως επιστήμονας τις …«εναλλακτικές» ιστορικές απόψεις σου στα εργαστήρια και τα συνέδρια της ιστορικής επιστήμης και άλλο στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις ως βουλευτής, εκπρόσωπος του Έθνους, περιφρονώντας τις αποφάσεις της Βουλής στην οποία επεδίωξες να γίνεις μέλος, αλλά και το κοινό αίσθημα. Πολύ δε περισσότερο να τις «χώνεις» στα διδακτικά βιβλία μέσα από τα οποία τα ελληνόπουλα θα μάθουν ιστορία.
Και πάντα παραμένει το ερώτημα: Γιατί η κ. Ρεπούση έχει αναλάβει όλη αυτήν τη σταυροφορία ανατροπής της πρόσφατης ιστορίας μας όσον αφορά τα γεγονότα με την Τουρκία;
Την απάντηση ας την δώσει καλύτερα ένας διαπρεπής συνάδελφος της κ. Ρεπούση ο κ. Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος κάθε άλλο παρά εθνικιστής είναι, αφού υπήρξε υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ:
«Η κ. Ρεπούση εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κύκλων που θέλουν να καταργηθούν τα εθνικά κράτη».
Όμως, όταν ένας επιστήμονας «εξυπηρετεί συμφέροντα» οι επιστημονικές του απόψεις παύουν να έχουν υπόσταση.
Το μόνο που θα πρέπει να γνωρίζει η κ. Ρεπούση είναι:
ότι εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα δεν χρειαζόμαστε από καμιά κ. Ρεπούση να μάθουμε την ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής, ευτυχώς έχουμε προλάβει να την μάθουμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ